ေကာင္းမႈျပဳရန္မေနွးသင့္

ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ ဘုရားရွင္သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ တစ္ထည္တည္းသာရွိေသာ အေပၚရံုပုဆိုးကို လွဴဒါန္းေသာ ပုဏၰားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤ ေဒသနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာမူ၏။ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ေတာ္မွ ပုဏၰားလင္မယားနွစ္ေယာက္တို႔တြင္ ခါး၀တ္တစ္ထည္စီသာ ရိွၾက၏။ အေပၚရံုပုဆိုးကား နွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ တစ္ထည္တည္းသာ ရွိၾက၏။ ထိုသို႔ျဖစ္၍ သူ႔ကို လူအမ်ားက ဧကသာဋကပုဏၰားဟုုေခၚၾက၏။ သူတို႔မွာ အေပၚရံုတထည္တည္းသာ ရွိၾကသျဖင့္ နွစ္ေယာက္စလံုး အျပင္မထြက္နိုင္ေပ။ အေပၚရံုပုဆိုးကို တစ္ေယာက္က ျခံဳ၍ ထြက္သြားလွ်င္ တစ္ေယာက္မွာ အိမ္ထဲတြင္ ေနရစ္ရေလသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ တရားပြဲႀကီးက်င္းပေလရာ နွစ္ေယာက္စလံုး တရားနာရန္ သြားလိုပါေသာ္လည္း သြား၍ မျဖစ္နိုင္သျဖင့္ ေန႔ခင္းမွာ ပုဏၰားမသြား၍ တရားနာ၏။ ညတရားပြဲမွာကား ပုဏၰားတရားနာခြင့္ရ၏။ ပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို ၾကားနာရရင္း တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ နွစ္သိမ့္ျခင္းပီတိတို႔ ပ်ံ႕နွ႔ံကာ တစ္ထည္တည္းရွိေသာ အေပၚရံုကို လွဴခ်င္ေသာ သဒၶါတရား ေပၚေပါက္လာ၏။ ထိုသဒၶါတရားေနာက္တြင္ မလွဴရက္ေသာ နွေမ်ာတြန႔္တိုစိတ္မ်ားက လြမ္းမိုးလာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လွဴခ်င္ေသာ သဒၶါတရားေပၚလိုက္၊ မလွဴခ်င္ေသာ ၀န္တိုစိတ္မ်ား ေပၚလိုုက္ျဖင့္ ညဥ့္ဦးယာမ္ သန္းေခါင္ယာမ္တို႔ကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့၏။ ပစၧိမယာမ္သို႔ေရာက္၍ လွဴလိုေသာသဒၶါတရားေလး ေပၚေပါက္လာသည္တြင္ကား ပုဏၰားသည္ မိမ္ိစိတ္ကို တိတိျပတ္ျပတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးလွ်င္ တစ္ထည္းေသာ အေပၚရံု ပုဆိုးကို ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရင္းသို႔ခ်ကာ “ငါေအာင္ၿပီ၊ ငါေအာင္ၿပီ” ဟူ၍ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ေလသည္။

ထိုတရားပြဲ၌ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း တရားနာလ်က္ရွိရာ ထိုအသံကို ၾကားရသျဖင့္ “ဘာကို ေအာင္သနည္း” ဟု မင္းခ်င္းတို႔အား ေမးျမန္းေစ၏။ ပုဏၰားထံမွ အေၾကာင္းမွန္ကို သိရေသာအခါ “ျပဳနိုင္ခဲေသာ အမႈကို ျပဳေပစြ”ဟု ဆိုကာ  ပုဏၰားအား ပုဆုိးတစ္စံုကို ဆုခ်၏။ ပုဏၰားကလည္း ဆုကိုခံယူၿပီးလွ်င္ ဘုရားရွင္ထံ ဆက္ကပ္လုိုက္၏။ မင္းႀကီးကလည္း တစ္ဆထက္တစ္ဆတက္၍ ဆုခ်ျပန္၏။ ပုဏၰားကလည္း ဆုရေလသမွ်ကို ဘုရားရွင္ထံခ်ည္း လွဴဒါန္း၏။ တစ္ဖန္ တစ္ဆတက္၍ ပုဆိုးသံုးဆယ့္နွစ္စံု ဆိုခ်သည္တြင္ကား မင္းႀကီး၏ အထင္လြဲမႈကို မခံရေစရန္ နွစ္စံုကို မိမိတို႔လင္မယားအတြက္ ယူ၍ က်န္ေသာ ပုဆိုးအစံုသံုးဆယ္က လွဴဒါန္းလိုက္၏။ တစ္ဖန္ ေကာသလမင္းႀကီးက ကမၺလာနွစ္ထည္ကို ဘုရားရွင္သီတင္းသံုးေသာ ေနရာ၏အထက္တြင္ မ်က္နွာၾကက္ ၾကက္၍ တစ္ထည္တည္းကိုကား မိမိအိမ္သို႔ ဆြမ္းခံၾကြေသာ ရဟန္းထိုင္ေသာ ေနရာ၏ အထက္တြင္ မ်က္နွာၾကက္ ၾကက္ထားလိုက္ေလသည္။

ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္၌ ဘုရားရွင္ထံသြားေရာက္ဖူးျမင္ကာ မိမိဆုခ်ထားေသာ ကမၺလာျဖင့္ မ်က္နွာၾကက္ ထားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသျဖင့္ ဆင္ေလးစီး၊ ျမင္းေလးစီး၊ အသျပာေလးေထာင္၊ မိန္းမေလးေယာက္၊ ကၽြန္မေလးေယာက္၊ ကၽြန္ေယာက်္ားးေလးေလးေယာက္၊ ရြာႀကီးေလးရြာဟူေသာ ေလးခုနွစ္လီဆုေတာ္ႀကီးမ်ားကို ခ်ီးျမင့္လိုက္ေလသည္။ တရားသဘင္၌ ရဟန္းတို႔သည္ ဧကသာဋကပုဏၰား၏ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေကာင္းပံုကို ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ဘုရားရွင္ ၾကြလာေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထုိစကားနွင့္ ဆက္စပ္၍ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူလိုသျဖင့္ ေအာက္ပါေဒသနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလွ်ာ္တတ္၏။ မေကာင္းမႈ ျပဳေသာသူအား နုံ႔ေနွးတတ္ရကား ထိုစိတ္ကို မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္ရာ၏။ ကိုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ေစာစြာလွ်င္ ျပဳရာ၏။

Let's we thinking about Kamma.

We should know who is leader in our mind. Kamma, literally, means action; but in its ultimate sense, it means the meritorious and demeritorious volition (kusala Akusala Centanā) Kamma constitutes both good and evil. Good begets good. Like attracts like. This is the law if Kamma. We reap what we have sown. What we sown now we shall reap somewhere or some when. In one sense we are the result of what we were; we will be the result of what we are. In another sense, we are not totally the result of what we were; we will not absolutely be the result of what we are. For instance, a criminal today may be a saint tomorrow.

Buddhism attributes this variation to Kamma, but it does not assert everything is due to Kamma. If everything were due to Kamma, a man must ever be bad, for it is his Kamma to be bad. One need not consult a physician to be cured of a disease, for if one's Kamma is such one will be cured. According to Buddhism, there are five orders or processes (Niyāmas) which operate in the physical and mental realms.

1.    Kamma Niyāma, order of act and result, for example, desirable and undesirable acts produce corresponding good and bad results.

2.    Utu Niyāma, physical (inorganic) order, for example, seasonal phenomena of wind and rains.

3.    Bīja Niyāma, order of germs of seeds (physical organic order) for example, rice produced from rice-seed, sugary taste from sugar cane or honey, etc. the scientific theory of cells and genes and the physical similarity of twins be ascribed to this order.

4.    Citta Niyāma, order of mind or psychic law, for example processes of consciousness ( Citta Vithi) power of mind, etc.

5.    Dhamma Niyāma, order of the norm, for example, the natural phenomena occurring at the advent of a Buddhisatta in his last birth, gravitation, etc.

Every mental or physical phenomenon could be explained by these all-embracing five orders or processes which are laws in themselves. Kamma is, therefore, only one of the five orders that prevail, in the universe. It is a law in itself, but it does not thereby follow that there should be a law-giver. Ordinary laws of nature, like gravitation, need no law-giver. It operates in its own field without the intervention of an external independent ruling agency.

Nobody, for instance, has decreed that fire should burn. Nobody has commanded that water could seek its own level. No scientist has ordered that water should consist of H2O, and that coldness should be one of its properties. There are their intrinsic characteristics. Kamma is neither fate nor predestination imposed upon us by some mysterious unknown power to which we must helplessly submit ourselves. It is one's own doing reaching on one self, and so one has the possibility to divert the course of Kamma to some extent. How for one diverts it depends on oneself.

It must also be said that such phraseology as rewards and punishments should not be allowed to enter into discussions concerning the problem if Kamma. For Buddhism does not recognize an almighty being who rules his subjects and rewards and punishes them accordingly. Buddhists, on the contrary, believe that sorrow and happiness one experience is the natural outcome of one's own good and bad actions. It should be stated that Kamma has both the containable and the retributive principle. Inherent in Kamma is the potentiality of producing its due effect. The cause produces the effect; the effect explains the cause. Seed produces the fruit; the fruit explains the seed as both are interrelated. Even so Kamma and its effect are interrelated; “the effect already blooms in the cause.

A Buddhist who is full convinced of the doctrine of Kamma does not prey to another to be saved but confidently relies on himself for his purification because it teaches individual responsibility. It is this doctrine of Kamma that gives him consolation, hope, self-reliance and moral courage. It is this belief in Kamma “that validates his effort, kindles his enthusiasm,” makes his ever kind, tolerant and considerate. It is also this firm belief in Kamma that prompts him to refrain from evil, do well and be good without being frightened of any punishment or tempted by any reward. It is this doctrine of Kamma that can explain the problem of suffering, the mystery of so-called fate or predestination of other religions and above all the inequality of mankind. “Kamma and rebirth are accepted as axiomatic.

(May you be free from all suffer.)

                           From- Buddhism in a Nutshell.

အခိ်န္မွန္မွန္အလုပ္လုပ္ျခင္း၏ တန္ဖိုးကို ဘုရားရွင္ျပေတာ္မူျခင္း

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအားလံုးအက်ိဳးစီးပြားမ်ားေစရန္ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ေတာ္မူလာရသည္။ မိမိတစ္ဦးတည္း အက်ိဳးအတြက္ဆိုရပါမူ ျမတ္ဘုရားရွင္သည္ ဖလသမာပတ္၀င္စား၍ ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူနိဳင္ ေသာ္လည္း ေနေတာ္မမူအား သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ မေနမနားႀကိဳးစားေတာ္မူခဲ့သည္။  ဘုရားရွင္၏ ေန႕စဥ္လုပ္ ငန္း ကိုေလ့လာၾကည့္လွ်င္ပင္ သိနိဳင္မည္ျဖစ္၏။

တေန႕တာအခ်ိန္ကို ငါးပိုင္းပိုင္း၍ သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္သူ မလစ္လပ္ေစရေအာင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဆာင္ရြက္ ေတာ္မူသည္။ နံနက္ခင္းလုပ္ငန္း၊ဆြမ္းစားၿပီးခ်ိန္လုပ္ငန္း၊ ညဥ့္ဦးယံလုပ္ငန္း သန္းေခါင္ ယံလုပ္ငန္း၊ မိုးေသာက္ယံလုပ္ငန္းဟူ၍ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ငါးပိုင္းပိုင္း၍ ေန႕စဥ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ေစာေစာ အိပ္ရာမွထေတာ္မူ၍ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ျခင္းကို ျပဳေတာ္မူသည္။ ထို႕ေနာက္ ဂႏၶကုဋီတိုက္ခန္းသို႕ ျပန္လည္၀င္ေတာ္မူၿပီး သမာပတ္၀င္းစား ကာ ခဏမွ်ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ္မူသည္။ ထို႕ေနာက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သကၤန္းေတာ္ကို ရုံေတာ္မူ ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ  တစ္ပါးတည္း တစ္ခါတရံ သံဃာေတာ္မ်ားၿခံရံလွ်က္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ ထိုသို႕ ၾကြေတာ္ မူေသာအခါ၌လည္း တစ္ခါတရံ တန္းခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္း၍လည္းေကာင္း တစ္ခါတရံ ပကတိ သဘာ၀အတိုင္း လည္းေကာင္း ၾကြေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားၾကြေတာ္မူေလရာတိုင္း ပါရမီေတာ္ေၾကာင့္ ခလုတ္တံသင္း ဆူးေျငွာင့္ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ ကမူခ်ိဳင့္၀ွမ္း နိမ့္ျမင့္မညီျဖစ္ေနေသာလမ္းမ်ားလည္း အလိုလိုေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္၍ သြားၾက၏။ ဒကာ ဒကာမ တို႕မွလည္း မိမိတို႕တတ္နိဳင္သေလာက္ သံဃာေတာ္မ်ား ေတာင္းယူပင့္ေဆာင္ၾကကုန္လွ်က္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သံပိတ္ေတာ္ကို ယူေဆာင္ကာ ေနရာေတာ္ခင္း၍ ရုိေသစြာ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းၾကကုန္၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဒကာ ဒကာမတို႔၏ စရိုက္ဓာတ္ခံကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူလွ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အနဳေမာဒနာ တရားေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြကာ နံ႕သာပန္းတို႕ျဖင့္ ထံုမြမ္းထားေသာ စုေ၀းရာမ႑ပ္ေနရာေတာ္၌ ထိုင္ေတာ္မူ၍ ဆြမ္းစားရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႕ကို ေစာင့္လွ်က္ေန ေတာ္မူ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားစံုလင္ေသာအခါ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္သို႕ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ဤသို႕ ေန႕စဥ္ နံနက္တိုင္းလုပ္လုပ္ငန္းစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္ခင္းကိစၥ ၿပီးဆံုးသည့္ေနာက္ ေန႕လည္လုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္း ေတာ္အနီး အသင့္ခင္းထားေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေတာ္မူၿပီး ေျခေဆးအင္းပ်ဥ္၌ ရပ္ေတာ္မူလွ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အား ဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ေန႕စဥ္ေဟာၾကား သတိေပးေတာ္မူၿမဲျဖစ္သည္။῾῾ရဟန္းတို႕ မေမ့ေလ်ာ့ေသာသတိ တရားႏွင့္ေနၾက။ ေလာက၌ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ထြန္းေတာ္မူျခင္းသည္ ျဖစ္ေပၚခဲေပ၏ ၊  လူအျဖစ္ကိုရျခင္းသည္ ခက္ခဲေပ၏၊ သဒၶါတရားႏွင့္ျပည့္စံုျခင္းသည္ ခက္ခဲေပ၏၊ ရဟန္းအျဖစ္ကိုရခဲေပ၏၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရဖို႕ခက္ခဲေပ၏᾿᾿။ ဒုလႅဘတရားေဟာၾကား သတိေပးၿပီးလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းေမးေလွ်ာက္ေသာ ရဟန္းတို႕အား သင့္ေလွ်ာ္ ေသာကမၼ႒ာန္းကို ေပးေတာ္မူသည္။ ကမၼ႒ာန္းသင္ယူၿပီးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိတို႕ႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႕ အသီးသီးၾကြေရာက္၍ ကမၼ႒ာန္းတရားပြားမ်ားအားထုတ္ၾကေလသည္။

ကမၼ႒ာန္းေပးၿပီးေနာက္ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႕၀င္ေတာ္မူကာ အလိုေတာ္ရွိလွ်င္ ေခတၱခဏက်ိန္းစက္ ေတာ္မူသည္။ က်ိန္းစက္ရာမွ ထေတာ္မူၿပီးလွ်င္  တစ္ေလာကလံုးကို ၿခံဳ၍ ေခ်ခြ်တ္ထိုက္ေသာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ် မ်ားရွိ - မရွိ အၿမဲရႈၾကည့္ေတာ္မူေလသည္။ ျမတ္စြားဘုရား သီတင္းသံုးရာေဒသရွိ ဒကာ ဒကာမတို႕သည္ ညေနခ်မ္းကာလေရာက္လွ်င္ အေဖ်ာ္ ယမကာ ပန္းနံ႕သာစသည္ ယူေဆာင္လွ်က္ တရားနာယူရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႕ ေရာက္လာစည္းေ၀းၾကသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားနာမ႑ပ္ရွိေနရာေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူလွ်က္ သင့္ေလွ်ာ္ေသာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္လုပ္ငန္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးေတာ္မူလိုလွ်င္ ေရခ်ိဳးအိမ္သို႕၀င္ေတာ္မူကာ ေရသပၸါယ္ေတာ္မူသည္။ အလုပ္ေကြ်းရဟန္းကလည္း ဘုရားရွင္ေနရာေတာ္ကို ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ ခင္းထားရေလရာ ေရသံုးသပ္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထိုေနရာသို႕ ကိုယ္ရုံလက္ကန္ေတာ့ထိုး ေတာ္မူလွ်က္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕မွ် တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းစံေနေတာ္မူေလသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ထိုထိုအရပ္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား လာေရာက္ဆည္းကပ္ၾကကုန္၏။  ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညဥ့္ဦးယံတစ္ခ်ိန္လံုး ထိုရဟန္းေတာ္မ်ား ေမးေလွ်ာက္သမွ် ေျဖဆိုေတာ္မူ၍ တရားဓမၼ ေဟာျပေပးေတာ္မူ၏။ ဤသို႕ျဖင့္ ညဥ့္ဦးယံ အခ်ိန္မ်ားကုန္လြန္သြား၏။

ညဥ့္ဦးတံလုပ္ငန္းၿပီးဆံုး၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျပန္ၾကြၿပီးေသာအခါ နတ္ျဗဟၼာတို႕ဆည္းကပ္ရန္ အခ်ိန္ျဖစ္ ေတာ့သည္။ စၾကာ၀ဠာတိုက္တစ္ေသာင္း၌ ေနၾကကုန္ေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႕သည္  မိမိတို႕ဆင္ျခင္စဥ္းစားခဲ့ၾက ေသာ အေမးပုစၧာျပႆနာမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္းေခါင္ယံတခ်ိန္လံုး အေမး ပုစၧာျပႆနာအလိုက္ နတ္ျဗဟၼာတို႕ သံသယ ေျပကင္းေအာင္ ေျဖရွင္းေဟာျပေတာ္မူရေလသည္။ မိုးေသာက္ယံကိုကား သံုပိုင္းခြဲေ၀ေတာ္မူလွ်က္ က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူေလသည္။ တစ္ေန႕တာလံုး ေဆာင္ ရြက္ေတာ္မူရသျဖင့္ ကိုယ္လက္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မွဳေျပေပ်ာက္ေစရန္ ပထမပိုင္းတစ္ခ်ိန္  စႀကၤ ံၾကြျခင္းျဖင့္ကုန္ လြန္ေစသည္။ ဒုတိယပိုင္းတစ္ခ်ိန္မွာမူ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႕၀င္၍ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္ မူသည္။

တတိယပိုင္း အခ်ိန္ေလ်ာင္းေတာ္မူရာမွ ထေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြထိုင္ေနေတာ္မူကာ ေရွးေရွး ဘုရားရွင္တို႕အထံ၌ ဒါန သီလ စသည္ျပဳခဲ့ဖူးေသာကုသိုလ္ပါရမီထူး ရွိသူမ်ား ရွိ-မရွိ တစ္ေလာကလံုးကို ၿခံဳငံု ၍ၾကည့္ရႈ႕ေတာ္မူေလသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ၂၄ နာရီတြင္း ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔သာ  က်ိန္းစက္ေတာမူလွ်က္ တေန႕တာလုပ္ငန္းစဥ္တို႕ကို ေန႕စဥ္လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူၿပီး အခ်ိန္မွန္ အလုပ္လုပ္ျခင္း၏ တန္ဖိုးကို ျပေတာ္မူခဲ့သည္။