ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ သက္တမ္းကို ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည့္ႏွစ္မွ စတင္ေရတြက္ခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၆၀၀ နီးပါးရွိခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ သာသနာဟူသည္ အဆံုးအမလမ္းညြန္ခ်က္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ဤကမၻာေျမတြင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ လမ္းညြန္ခ်က္တို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ တည္တံ့ခဲ့သည္မွာ ရာစုေပါင္း ၂၆-ခုတိုင္ခဲ့ျပီဟု ဆိုရေပမည္။
သို႕ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဆန္းစစ္သင့္ေသာ ကိစၥတစ္ရပ္ကား ရွိေသးသည္။ ယင္းမွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ နီးပါး ၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ ယခုကာလ၀ယ္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမ လမ္းညြန္ခ်က္တို႔သည္ မူလအတိုင္း မေသြမဖည္း မတိမ္းမေစာင္းဘဲ တည္ရွိေနပါေသး၏ေလာဆိုျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ခန္႔ကာလအတြင္းမွာပင္ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမ လမ္းညြန္ခ်က္တို႔ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သံဃာေတာ္မ်ားအၾကား အယူအဆေရးရာကြဲျပားမႈ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။
သာသနာသကၠရာဇ္-၃၀၀ ခန္႔ အေရာက္တြင္ကား အယူအခ်င္းမတူသည့္ သံဃာဂိုဏ္ကြဲေပါင္း(၁၉) အခုအထိရွိလာခဲ့သည္။ သံဃာေတာ္မ်ားအၾကား ဂိုဏ္းဂဏကြဲျပားမႈႏွင့္အတူ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားတြင္ပါ ဂုိဏ္းဂဏကြဲခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဗုဒၶဘာသာသာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေရာက္ရွိရာ အရပ္တြင္ တည္တ့ံဆဲျဖစ္သည့္ မိရိုးဖလာ အယူအဆမ်ားကိုပါ ဗုဒၶဘာသာထဲ သိမ္းသြင္းခံယူ က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။ ပမာျပရေသာ္ တိဗက္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိသြားေသာ ဗုဒၶသာသနာျပဳတို႔သည္ တိဗက္တို႕၏ ရွိရင္းစြဲ စုန္း၊ ကေ၀၊ နတ္ကိုးကြယ္ပသမႈ၊ မႏၱန္ရြက္ဆိုမႈဆိုင္ရာ အယူအဆမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ေပါင္းစပ္ကာ မႏၱရ၊ တမႏၱ ဗုဒၶဘာသာအယူအဆမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ တရုတ္ျပည္ေရာက္သြားေသာ ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ရွိရင္းစြဲ တာအို၀ါဒ၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္ အယူအဆတို႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္သြားခဲ့သည္။ ထိုေနာက္တြင္ကား တရုတ္ျပည္တြင္ “ခ်င္”၊ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ “ဇင္”ဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ အယုူအသစ္မ်ား ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္း ဗုဒၶဘာသာဟု လူသိမ်ားေသာ မဟာယန ဗုဒၶဘာသာသည္ ကမၻာတစ္၀န္း ထင္ေပၚလာခဲ့ရာ အေနာက္တုိင္းေဒသဆီ သို႔ပင္ က်ယ္ျပန္႕စြာ ေပါက္ေရာက္ခဲ့သည္။ မ်က္ေမွာက္ေခာတ္ ထြန္းကားလ်က္ရွိသည့္ ဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္ကြဲမ်ားစြား၏ ဘာသာေရး အယူအဆတို႔ကို ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္မယ္ဆိုပါလွ်င္ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ မူရင္းေဒသနာေတာ္ အဆံုးအမတို႔မွ မ်ားစြာေသြဖည္ လမ္းခြဲသြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။
ထင္ရွားေသာ ဥပမာတစ္ရပ္ကို တင္ျပရမည္ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘုရားရွင္က “ သေဗၺဓမၼာ အနတၱာ ” ဟု ေဟာၾကားခဲ့သည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ရွိရွိသမွ်တရားတို႔သည္ အစိုးမရဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသို႔ အစိုးမရေသာတရားတို႔တြင္ ဗုဒၶသာသာဂိုဏ္းဂဏအားလံုး ရည္မွန္းရာ အႏၱိမပန္းတိုင္း ျဖစ္သည့္ “နိဗၺာန္” လည္း အပါအ၀င္ပင္ျဖစ္သည္။ “နိဗၺာန္” သည္ နိစၥ(အျမဲရွိျခင္း)၊ သုခ(ခ်မ္းသာ) ဟူေသာ သေဘာကို ေဆာင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ “အတၱ”တည္းဟူေသာ အစိုးရျခင္းကားမရွိေခ်။
ယင္းအခ်က္ကို ေထရ၀ါဒမွတပါး အျခားေသာ ဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းကြဲ အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံၾကေတာ့ေပ။ နိဗၺာန္ကို အစိုးရျခင္းသေဘာေဆာင္သည့္ တရားအျဖစ္ခံလာၾကသည္။ နိဗၺာန္ကို လူ႕ဘုံ၊ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံုကဲ့သို တည္ရွိေနသည့္ ဘံုဌာနတစ္ခုအျဖစ္ ခံယူသူမ်ားက ခံယူၾကသည္။ မဟာယနအႏြယ္ သုခ၀တီဂုိဏ္းက ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ အေနာက္အရပ္ရွိ သုခ၀တီေရႊျပည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ ယင္းဗုဒၶကို “အမိတာဘာ” ဘုရားဟုလည္းေခၚသည္။ တရုတ္အသံထြက္ျဖသင့္ “ အိုမီတိုဖူ ” ဆိုသည္မွာ ယင္းထာ၀ရ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို တမ္းတရွိခိုးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ေျမာက္ပိုင္းဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္းတို႔၏ အလိုအရ ေဂါတမဗုဒၶသည္ ယင္းထာ၀ရဗုဒၶဘုရားက လူသားတို႕အား တရားျပကယ္တင္ရန္ လူအျဖစ္ကို ၀င္စားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ယင္းအယူအဆတြင္ ျဗဟၼဏဘာသာ၀င္တို႕၏ အ၀တာအယူအဆ၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ မ်ားစြားရွိေနသည္ကို ရိပ္စားမိႏိုင္ပါသည္။ ျဗဟၼဏဘာသာ အလိုအရ ဗိႆႏိုးေခၚ ထာ၀ရ နတ္ဘုရားၾကီးသည္ လူ႔ျပည္သို႔ အသြင္မ်ဳိးမ်ဳိးေဆာင္လ်က္ ၀င္စားကာ လူသားတို႕အား ကယ္တင္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ ယင္းသို႔၀င္းစားရာတြင္ လူအျဖစ္သာမက တစ္ခါတစ္ရံ လူျခေသၤ့၊ လိပ္၊ ၀က္ စသည္ျဖင့္လည္း ၀င္စားခဲ့ဖူးသည္။ ေဂါတမ ဗုဒၶသည္ပင္ ဗိႆႏိုးနတ္ဘုရားၾကီး၏ ကိုးဦးေျမာက္ အ၀တာရ( လူ၀င္စား) ဟု သတ္မွတ္ကိုးကြယ္ၾကရာ ယခုေခတ္ ျဗာဟၼဏ ဘုရားေက်ာင္းအခ်ဳိ႕တြင္ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။ ေျမာက္ပိုင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဂိုဏ္းကြဲအခ်ဳိ႕၏ အလိုအရဆိုေသာ္ ေဗာဓိသတၱတို႔သည္ ဘုရားရဟႏၱာတို႔ ထက္ပင္ပို၍ အေရးပါေသာ အခန္းက႑တြင္ တည္ရွိေနေပသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာ မထြန္းကားမီက ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကေသာ ေလာကနာထ(ေခၚ) အ၀ေလာကိေတႆရ(ေခၚ) ေလာကနတ္သည္ ေဗာဓိသတၱတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အခ်ိန္မေရြး နိဗၺာန္ေရႊျပည္သို႔ စံျမန္းႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱ၀ါအေပါင္းကို သနားၾကင္နာလွရကား ေလာကအတြင္းသို႔ အသြင္ သဏၭာန္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ကယ္တင္ေစာင့္မတတ္သည့္ ကယ္တင္ရွင္ၾကီးအျဖစ္ ကိုးကြယ္အားထားၾကသည္။ ယင္းေလာကနတ္သည္ တရုတ္ျပည္တြင္ “ကြမ္ယင္”ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာတို႔က “ အန္းကုန္းဘိုးေတာ္ ”ရခိုင္တို႔က “ဘုရား၀မ္းပူ ” အေနာက္တုိင္းသားတို႔က “ရယ္ေနေသာ ဗုဒၶ(Laughing Buddha)” ဟု သိထားေသာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ ျပံဳရႊင္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ထိုင္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးသည္းလည္း ေနာက္ပြင့္မယ့္ အရိေမတၱယ် ဘုရားအေလာင္းဟု ေျမာက္ပိုင္းဗုဒၶဘာသာ၀င္းတိုင္းတို႔က ခံယူကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသည္။ တိဗက္ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔မွာကာ ေဗာဓိသတၱ တို႔ကို လာဘ္ရႊင္ေစသူ၊ ေဆးကုေပးႏိုင္သူ၊ ရန္ကုိေအာင္ျမင္ေစသူစသည္ျဖင့္ သူ႕အစြမ္းအစအလိုက္ သတ္မွတ္ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကရာ ေဗာဓိသတၱေပါင္း ရာခ်ီ၍ရွိခဲ့ၾကသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ။
No comments:
Post a Comment